صنعت سیمان کشور جزو صنایعی به‌شمار می‌رود که در چند سال گذشته، ظرفیت‌سازی بسیاری در آن شده و از هر شهر و استانی در کشور گذر کنید، شاهد ایجاد کارخانه‌های سیمان در اطراف و اکناف آنها خواهید بود.
بنابراین واحدهای تولیدی سیمان علاوه بر تامین نیاز داخل باید حدود نیمی از تولید خود را به صادرات اختصاص دهند تا با واحدهای ایجاد شده که هم‌اکنون با نیمی از ظرفیت خود کار می‌کنند، در چرخه تولید باقی بمانند و محصول خود را در انبارها دپو نکنند. از این رو بدون تردید یکی از شریان‌های این صنعت خاکستری به صادرات گره خورده است و از آنجا که حمل دریایی سیمان با مشکلاتی همراه است و صادرات به مسافت‌های دور نیز به‌ٌصرفه نخواهد بود، منطقی‌ترین و به‌صرفه‌ترین گزینه برای صادرات سیمان، محدود به کشورهای همسایه و درنهایت منطقه می‌شود. در این راستا «صادرات ریلی» به بهترین شکل ممکن قادر خواهد بود این صنعت را در مسیر اقتصاد قرار دهد؛ موضوعی که همچنان مورد غفلت دست‌اندرکاران توسعه امور زیربنایی قرار گرفته است چراکه در یکی دو دهه گذشته، صنعت ریلی کشور نتوانسته همپای برخی صنایع مانند سیمان یا فولاد رشد کند و پیش برود. هرچند در زمینه ظرفیت‌سازی این صنایع تا رسیدن به چشم‌انداز ۱۴۰۴ موفق عمل کرده‌ایم و به نظر می‌رسد اهداف آنها در این افق دست‌یافتنی شده‌اند اما دولتمردان و سیاست‌گذاران در این عرصه باید بیش از پیش زیرساخت‌ها را در نظر قرار دهند زیرا قطار توسعه بدون ریل از حرکت باز خواهد ایستاد.
