راه آهن باید خط فرعی مجانی به شرکت‌های معدنی و کارخانه‌های بزرگ بدهد. راه آهن باید بخش بازاریابی خود را تقویت کند و فقط نگاه مسافربری به خطوط ریلی نداشته باشد.
استدلال راه آهن مبنی بر اینکه معادن و کارخانه‌ها درخواست خط انحرافی ریلی داده و هزینه‌هایش را خودشان پرداخت کنند درست نیست چراکه اجرای هر کیلومتر خط آهن ۳ تا ۴ میلیارد تومان هزینه دارد و این میزان سرمایه‌گذاری مقرون به صرفه نیست. به همین دلیل ترجیح می‌دهند همچنان با کامیون، بار خود را انتقال دهند. بدیهی است شرکت راه آهن باید بازاریابی کرده و خطوط ریلی خود را تا انبارها و معادن بکشاند و اگر صادرات خودرو داریم تا محل انبار ایران‌خودرو و سایپا باید خطوط فرعی خود را بسط و گسترش دهد وگرنه افزایش سهم خطوط ریلی در انتقال بار از ۸ درصد به ۳۰ درصد، به سند چشم‌انداز ۱۴۰۴ نمی‌رسد. راه آهن ما از ابتدای راه‌اندازی، مسافرمحور تعریف شده در حالی که بیشترین زیان را از مسافر می‌برد. برای بیشتر خطوط ریلی ما که یک خطه هم هستند، نخستین اولویت، عبور قطارهای اکسپرس است که مسافر جابه‌جا می‌کند. دومین اولویت، قطارهای سریع‌السیر و سپس قطارهای عادی و باری است یعنی قطار باری متوقف می‌ماند تا قطارهای مسافربری از مسیر بگذرند. این در حالی است که بار و سرمایه می‌خوابد تا مسافری که برای شبکه خطوط آهن، زیان‌ده است عبور کند و قطار باری که سودده است متوقف بماند. گاه حمل بار تا مقصد به وسیله شبکه ریلی ۵ تا ۲۰ روز زمان می‌برد در حالی که ۴ تا ۵ سال پیش قانونی تصویب شد که قطارهای باری در ۲۴ ساعت ۳۰۰ کیلومتر بپیمایند البته هنوز به این عدد نرسیده‌اند و حداکثر ۲۰۰ کیلومتر را در ۲۴ ساعت می‌پیمایند. به طور مثال ۷ روز طول می‌کشد تا قطاری از بندرعباس به تهران برسد و این عوامل باعث می‌شود که ریل، جای خود را در انتقال بار پیدا نکند. یکی دیگر از مشکلات، کمبود کشنده‌های باری است به طوری که وقتی کشنده‌ای بارش را از بندر عباس به سمت تهران می‌آورد در بین راه به یزد رفته و واگن‌ها را از کشنده جدا می‌کنند چراکه ممکن است تخلیه بار یک هفته طول بکشد. کشنده را از قطار جدا می‌کنند تا برای انتقال واگن‌های دیگر به کار گرفته شود. در این میان واگن‌های جدا شده پس از تخلیه بار منتظر می‌مانند تا کشنده‌ای دیگر پیدا شود و واگن‌ها را به تهران برساند. از آنجا که اولویت راه آهن، حمل مسافر است در هیچ کدام از ایستگاه‌ها، پایگاه تخلیه بار و امکانات لازم دیگر وجود ندارد، مگر ایستگاه سهلان در نزدیکی تبریز و ایستگاه پرندک که راه نیفتاده و ایستگاه مطهری در نزدیکی مشهد که دارای محل تخلیه بار هستند.
