نخستین محور، قم تا جلفا (شمال غرب) و دومین محور شمال شرق است که از ایوانکه تا فریمان ادامه دارد. سومین محور نیز راور-کرمان است. ۶۰ کفه نمکی یا پلایه‌های گچ در این ۳ محور شکل گرفته است و می‌توان گفت به طور تقریبی، تمام استان‌ها از مزیت گچ برخوردارند اما برخی استان‌ها وضعیت مطلوب‌تری دارند مانند استان‌های سمنان و قم، به ویژه در زون زاگرس سازندی به نام گچساران وجود دارد که از استان آذربایجان غربی تا هرمزگان ادامه دارد و ۱۳ استان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
با این وجود در کشور ما در آمار سال۹۵، ۶۱۷ معدن گچ داشتیم که ۳۵۳ معدن فعالند و ۲۵۵ معدن غیر فعال و ۹ معدن نیز در حال تجهیز هستند. تولید گچ ایران ۱۵ میلیون و ۷۰۰ هزار تن بوده که البته این آمار وابستگی جدی به میزان ساخت‌وساز در کشور دارد و آن طوری که باید نیست. البته ظرفیت تولید گچ در ایران چیزی بین ۱۶ تا ۲۰ میلیون تن است. براساس آمار، چین در رتبه نخست قرار دارد. امریکا دوم است و ایران در جایگاه سوم تولید گچ قرار دارد. ذخایر گچ در ایران حدود ۲ میلیارد تن ارزیابی می‌شود. از ۸۷ کشور تولیدکننده گچ جهان، تنها ۱۰ درصد تولید متعلق به ایران است. از این رو با تمام این گفته به نظر می‌رسد کشور باید از این مزیت استفاده کند و با توجه به شرایط رکودی صنعت ساخت‌وساز، به سمت تولید گچ‌های «های تک» برود؛ از جمله گچ برای مجسمه‌سازی، مصارف صنعتی و پزشکی. در جهان گچی وجود دارد به نام آلاباستر که گچ تزئینی به شمار می‌رود، برای ساخت مجسمه‌های شفاف یا میزهای شفاف که ویژه نورپردازی است به کار می‌رود، بسیار حائز اهمیت است و ارزش افزوده بسیار زیادی دارد. در نهایت می‌توان گفت: ایران دارای ذخایر خوبی از گچ است در حالی که تنها کاربرد مهم آن در ایران، استفاده در روکش کردن دیوارهاست. حال در سالی که سال حمایت از کالای ایرانی به عنوان محور توسعه نام گرفته است، گچ می‌تواند به این مهم کمک کند؛ به شرطی که بخواهیم.
